Studenten van hogeschool Domstad organiseerden daarom een Wijk-Iftar, voor de bewoners van de utrechtse wijk Lombok en andere genodigden. Ze mochten op hun beurt weer te gast zijn in ‘de Wijkplaats’ waar op woensdagavond altijd al een eetgroepje samenkomt.

Dus stond ik om 18.00 op de stoep van de Wijkplaats samen met nog een groot aantal mensen , met en zonder hoofddoek, met Marokkaanse gewaden of in spijkerbroek, mannen en vrouwen, kleine kinderen en een stel opgeschoten pubers. Er werd mij een plaats gewezen, helaas vlak bij de muziek maar naast een alleraardigste oude dame die haar hele leven al in Lombok woonde en vrij laconiek reageerde op al die veranderingen die zij in haar leven al voorbij had zien komen.  We werden hartelijk welkom geheten door Ceciel, de coördinator van de Wijkplaats die ‘haar’ huis zo gastvrij had geopend voor dit feest.

Nadat de zon onder was gegaan werd er geopend met een recitatie uit de Koran. Zingsprekend liep een man rond, teksten uit zijn hoofd voordragend. Ik vond het, ondanks dat ik er niets van kon verstaan, indrukwekkend. Een eeuwenoude tekst op een eeuwenoude manier voorgedragen.

Hierna begon de maaltijd, we begonnen met een heerlijk soepje en daarna waren er verschillende bladerdeeghapjes, pannenkoekjes, gevulde hapjes. Een kookgroepje uit Lombok had dit echt voortreffelijk verzorgt en de vrijwilligers van de Wijkplaats zorgden ervoor dat het ons als gasten aan niets ontbrak.

Helaas was er door de studenten zoveel georganiseerd, was er zoveel muziek, zoveel optredens dat  een goed gesprek met je tafelgenoten er bijna bij inschoot. Mijn oude buurvrouw verstond ondertussen niemand meer. Ik had twee studentes aan tafel, moderne meiden die naast hun studie vrijwilligerswerk deden op Kanaleneiland. Meiden die zich Marokkaans voelden maar tegelijk zo Nederlands waren als een spruitje. Leuke meiden die hier in Nederland een leven willen leiden maar hun afkomst niet willen verloochenen. Meiden die het vreselijk vinden als ze buitenlands genoemd worden want dat zijn ze niet en gelijk hebben ze. Meiden waarvan ik niet weet of ze model staan voor ‘de moslim’ in Nederland, maar dat interesseerde me eigenlijk ook niet zo.

Laten er nog heel veel van zulke maaltijden georganiseerd worden, eten en praten is een goede combinatie en dan mag, wat deze Nederlandse hark betreft, de muziek op sitar en harmonium wel iets minder.